چهار اشتباه رایج تولیدکنندگان گوشیهای هوشمند
تبلیغات
بیشتر بررسی‌هایی که در مورد اسمارت‌فون‌ها انجام می‌شود ویژگی‌های آنها را مد نظر قرار داده و در مورد کیفیت ویژگی‌ها بحث می‌کند اما هیچ‌گاه در بررسی گوشی‌ها به اشتباهاتی که تولید‌کننده‌های آنها به طور کلی در ساخت اسمارت فون خود مرتکب می‌شوند اشاره‌ای نمی‌شود و نقاط ضعف و قوت آنها به خوبی بررسی نمی‌شود. در این مطلب قصد داریم به بررسی ایراداتی که سازندگان در مورد گوشیهای هوشمند به آنها دقت کافی نکرده‌اند بپردازیم.
تمرکز بیش از حد بر روی سخت‌افزار یا نرم‌افزار
به عنوان نمونه‌های با تمرکز بیش از حد بر سخت‌افزار باید نسل قبلی پرچمدار سامسونگ و گوشی ال جی( گلکسی اس 6 اج سامسونگ و جی فلکس ال جی) اشاره کرد. گلکسی اس 6 اج سامسونگ طراحی فوق‌العاده‌‌ای دارد و بسیار زیبا ساخته شده است اما نمایشگرهای خمیده در واقع هیچ قابلیت خاص و متفاوتی به گوشی اضافه نکرده‌اند. در مورد جی فلکس ال جی نیز اوضاع به همین منوال است البته با این تفاوت که ویژگی‌های سخت افزاری این گوشی به پای رقیب خود گلکسی اس 6 نمی‌رسد. در مورد ویژگی‌های نرم‌افزاری نیز پرچمدار اچ تی سی نمونه‌ای خوب است، این گوشی ویژگی‌های ویرایش عکس فوق‌العاده ای دارد در حالی که عملکرد دوربین آن طور که باید، نیست. این موارد البته تجربه ای شد برای نسل بعدی گوشی سامسونگ، گلکسی اس 7 اج و نه تنها این بار کاربران توجه بیشتری به این گوشی در مقایسه با نسخه دیگر با نمایشگر ساده کردند بلکه استقبال به اندازه ای بوده که به نظر می رسد سامسونگ تصمیم گرفته است که پرچمدار جدید خود، گلکسی اس 8 را تنها با نمایشگرهای خمیده راهی بازار کند و دیگر خبری از نسخه معمولی این گوشی نیست.
در حال حاضر پرچمداران اپل و سامسونگ(خانواده آیفون 7 و خانواده گلکسی اس 7 سامسونگ) محبوب‌ترین اسمارت فون‌های بازار هستند زیرا به خوبی توانسته‌اند تعادل میان سخت‌افزار و نرم‌افزار را رعایت کنند. هر دو گوشی از ظاهری زیبا برخوردارند و رابط کاربری آنها هم اگرچه بهترین گزینه پیش رو نیست اما ساده و قدرتمند است. درست است که اندروید خام گوگل بسیار مناسب‌تر است، ویندوز فون کاربر پسند است و رابط کاربری اچ تی سی نیز قابلیت‌های سفارشی‌سازی بسیاری دارد و هر کدام از این رابط های کاربری نیز علاقه مندان خاص خود را دارد، اما تناسب میان سخت‌افزار و نرم‌افزار و توجه به هر دو مورد اهمیت بیشتری دارد.
سخت‌افزار بسیار آسیب پذیر
از آیفون 7 گرفته تا گلکسی اس 7 و حتی اچ تی سی 10، باید به این نکته توجه کرد که در حال حاضر بیشتر توجه معطوف به بدنه‌ای متشکل از فلز و شیشه است. بدنه‌های فلزی احساس یک گوشی برتر را به کاربر می‌دهند و بسیار ارزشمند‌تر از پلاستیک هستند. وجود چنین بدنه ای در گوشی این احساس را در کاربر به وجود می آورد که پولش را دور نریخته و گوشی خریداری شده ارزش پول صرف شده را داشته است. به هر حال شیشه به کار رفته در این گوشی‌ها نیز شکننده است و در صورتی که از محافظ گوریلا گلس و یا یاقوت کبود استفاده نشده باشد، به خصوص در موارد افتادن، به شدت صدمه می‌بیند.
شاید فکر کنید که این مشکل به‌راحتی با استفاده از یک کاور برای گوشی قابل حل است اما از مدت‌ها پیش همیشه این بحث وجود داشته است که خرید یک گوشی زیبا وقتی که مجبور هستید زیبایی آن را و احساس خوبی که هنگام گرفتن آن در دست دارید را با پوشاندن کاور از دست بدهید، چه ارزشی دارد. به هر حال این مشکلی است که وجود دارد و مشخص نیست که آیا ممکن است موادی برای ساخت بدنه گوشی پیدا شود که علاوه بر زیبایی، مقاومت خوبی هم داشته باشد و یا اینکه باید به سراغ بدنه‌های پلاستیکی رفت که ارزان‌تر، سبک‌تر و مقاوم‌تر هستند.
ترس از خلاقیت
زمانی را به یاد بیاورید که اولین گوشیهای هوشمند نظیر PDA ها که صفحات مقاومتی و صفحه کلید فلزی داشتند شروع به گذار و حرکت به سمت گوشیهای هوشمند امروزی با ظاهری تخت و صفحات خازنی کردند. زمانی که هر تولیدکننده‌ای سعی می‌کرد با ارائه ایده‌ها و انجام آزمایش‌های مختلف به یک گوشی هوشمند بی‌نقص برسد. اما اکنون مدتهاست که این مرحله آزمایشی رها شده و همچون قبل خبری از محصولات خلاقانه و هیجان‌انگیز نیست. البته استثناهایی مثل LG G Flex یا سری Edge سامسونگ و یا حتی Aquos Crystal از شارپ وجود دارد ولی این محصولات نسبت به آنچه در قبلا شاهد بودیم حس ماجراجویانه کمتری دارند.
واقعا چه اتفاقی برای محصولات خلاقانه‌ای مثل گوشی که می‌توانست به یک لپ تاپ تبدیل شود افتاد؟ یا گوشی که از یک نمایشگر کوچک جانبی برخوردار بود؟ یا برای گوشی که دو صفحه نمایشگر کتابی داشت؟ اصلا چه اتفاقی برای صفحه کلیدهای فیزیکی افتاد؟ قبول دارم که بعضی از این ایده‌ها، خیلی عالی نبودند اما واقعا چرا شاهد خلاقیت در تولید گوشیهای هوشمند امروزی نیستم و سازندگان اینقدر از خارج از چهار چوب کار کردن می‌ترسند. شاید سرفیس فون مایکروسافت و حرکت به سمت گوشی های هوشمند که کار کامپیوتر شخصی را برای کاربر بکنند، دوره ای جدید برای گوشی های هوشمند باشد، به هر حال فعلا باید منتظر تغییری جدید در این عرصه بود.
گیر افتادن در مسابقه مشخصات فنی
آیا تا بحال به این فکر کرده‌اید که چرا یک گوشی اندرویدی باید نیاز به پردازنده ای 8 هسته‌ای داشته باشد تا بتواند همچون آیفون به عملکردی روان دست یابد؟ در حالی که جدیدترین گوشیهای شرکت اپل یا گوشیهای ویندوزی حتی با داشتن سخت‌افزارهای ضعیف‌تر، عملکرد بهتری از خود نشان می‌دهند؟ جواب در بهینه‌سازی نرم‌افزاری و سخت‌افزاری این محصولات نهفته است. در حالی که اپل و مایکروسافت وقت خود را صرف بهینه‌سازی محصولاتشان می‌کنند، سازندگان گوشیهای اندرویدی درگیر مسابقه مشخصات فنی شده‌اند تا بتوانند لقب اولین و بهترین و بیشترین را به رخ هم بکشند.
البته که تکامل نرم‌افزارها به سمتی رفته است که برای اجرای روان نیاز به سخت‌افزارهای بهتری دارند اما به نظر نمی‌رسد در عمل تفاوت زیادی میان گوشیهای 4 هسته‌ای و 8 هسته‌ای باشد. شما حتی در استفاده روزمره تفاوتی میان کیفیت صفحه نمایشگر HD با Quad HD را متوجه نخواهید شد و اصولا یک کاربر عادی که نیازهای او تنها در تماس گرفتن، پیام فرستادن و چک کردن شبکه‌های اجتماعی خلاصه می‌شود به داشتن گوشی با این مشخصات بالا احتیاجی ندارد. آیا واقعا بهتر نیست که تولیدکنندگان استفاده از سخت‌افزارهای بسیار قدرتمند را تنها محدود به گوشیهای رده‌بالا کنند و برای بقیه سطوح بازار گوشیهای مقرون به صرفه بدون این همه هیاهو عرضه نمایند؟
