۱۰ مورد از عجیب‌ترین گوشی‌های اندرویدی تاریخ

این روزها تقریباً همه گوشی‌های هوشمند طراحی مشابهی دارند، اما همیشه این‌طور نبوده است. در طول سال‌ها، شرکت‌های مختلف تلاش کرده‌اند با ارائه ایده‌های نوآورانه، گوشی‌هایی منحصربه‌فرد و متفاوت به بازار عرضه کنند. برخی از این ایده‌ها تحسین‌برانگیز و برخی دیگر عجیب و غیرعملی بودند. 

LG G5 (2016) – گوشی ماژولار که آینده‌ای نداشت

ایده‌ی گوشی‌هایی با سخت‌افزار قابل ارتقا و سفارشی‌سازی، بارها در قالب نمونه‌های مفهومی و آزمایشی مطرح شده است. اما یکی از معدود دستگاه‌هایی که این ایده را به‌صورت واقعی به بازار عرضه کرد، LG G5 بود.

این گوشی طراحی ماژولار داشت و از یک ویژگی خاص به نام "Magic Slot" بهره می‌برد. کاربران می‌توانستند از طریق این درگاه، ماژول‌های مختلفی مانند یک دوربین پیشرفته با کنترل‌های حرفه‌ای یا یک سیستم صوتی قدرتمند را به گوشی متصل کنند. این ایده در نگاه اول نوآورانه و هیجان‌انگیز به نظر می‌رسید، اما چند مشکل اساسی باعث شد که این پروژه با شکست مواجه شود.

اولین مشکل، قیمت بالای ماژول‌های جانبی بود که خرید آن‌ها را برای کاربران دشوار می‌کرد. علاوه بر این، تعداد محدودی از این ماژول‌ها تولید شدند و بسیاری از لوازم جانبی وعده‌داده‌شده مانند دوربین ۳۶۰ درجه هرگز به مرحله تولید نرسیدند. در نهایت، پیچیدگی استفاده از این ماژول‌ها و عدم استقبال کاربران باعث شد که LG ایده‌ی گوشی‌های ماژولار را کنار بگذارد.

Sony Ericsson Xperia X10 Mini (2010) – کوچک اما ناکارآمد

در اوایل دوران گوشی‌های هوشمند، همچنان تفکر "کوچک‌تر، بهتر" که از دوران گوشی‌های معمولی به جا مانده بود، بر طراحی محصولات جدید تأثیر داشت. همین طرز فکر باعث شد که شرکت Sony Ericsson گوشی Xperia X10 Mini را معرفی کند؛ یک گوشی فوق‌العاده کوچک با نمایشگر ۲.۵ اینچی که حتی از یک بسته کارت بازی هم کوچک‌تر بود.

این گوشی از نظر اندازه، بسیار جمع‌وجور و خوش‌دست بود، اما مشکل بزرگی داشت: صفحه‌نمایش بیش از حد کوچک آن باعث می‌شد که تایپ کردن و انجام کارهای روزمره به‌شدت دشوار باشد. برای حل این مشکل، مدل X10 Mini Pro نیز عرضه شد که دارای یک کیبورد فیزیکی کشویی بود و تجربه تایپ را کمی بهبود می‌بخشید.

یک سال بعد، نسخه‌هایی با نمایشگر ۳ اینچی عرضه شدند، اما با افزایش محبوبیت گوشی‌های دارای نمایشگرهای بزرگ‌تر، این ایده به تاریخ پیوست. کاربران دریافتند که نمایشگرهای کوچک نه‌تنها تجربه کاربری را محدود می‌کنند، بلکه بهره‌وری و لذت استفاده از گوشی را نیز کاهش می‌دهند.

سامسونگ گلکسی Beam (2012) – گوشی با پروژکتوری بی‌فایده

سامسونگ همیشه به امتحان کردن ایده‌های جدید و غیرمعمول شهرت داشته است. یکی از عجیب‌ترین تلاش‌های این شرکت، گوشی Galaxy Beam بود؛ یک گوشی اندرویدی معمولی با نمایشگر ۴ اینچی که یک پروژکتور داخلی داشت.

ایده‌ی داشتن یک گوشی با قابلیت نمایش تصاویر و ویدئوها روی دیوار در نگاه اول جالب به نظر می‌رسید، اما این فناوری به‌اندازه‌ای که انتظار می‌رفت، کارآمد نبود. پروژکتور این دستگاه تنها ۱۵ لومن روشنایی داشت، درحالی‌که پروژکتورهای خانگی معمولی بیش از ۱۰۰۰ لومن روشنایی تولید می‌کنند. به همین دلیل، برای دیدن تصویر این گوشی به‌شکلی واضح، باید در محیطی کاملاً تاریک قرار می‌گرفتید.

علاوه بر این، کیفیت تصویر و عمر باتری این گوشی چندان مطلوب نبود. این موارد باعث شدند که گلکسی Beam نتواند جایگاه مناسبی در بازار پیدا کند و به یکی از پروژه‌های شکست‌خورده سامسونگ تبدیل شود.

YotaPhone (2012) – گوشی دو نمایشگره با آینده‌ای نامعلوم

YotaPhone یکی از منحصربه‌فردترین گوشی‌های تاریخ بود که مفهوم گوشی‌های دو نمایشگره را به شکلی کاملاً متفاوت ارائه کرد. این دستگاه دارای دو صفحه‌نمایش مجزا بود: در قسمت جلو، یک نمایشگر ۴.۳ اینچی IPS برای استفاده معمولی از گوشی، و در قسمت پشت، یک صفحه‌نمایش E-Ink مشابه صفحه‌نمایش کتاب‌خوان‌های الکترونیکی مانند Kindle.

ایده‌ی اصلی این بود که کاربران بتوانند از نمایشگر E-Ink برای مطالعه کتاب‌های الکترونیکی یا خواندن متن‌های طولانی بدون خستگی چشم استفاده کنند. همچنین این نمایشگر مصرف انرژی بسیار کمی داشت، که می‌توانست به صرفه‌جویی در باتری کمک کند.

اما مشکل اینجا بود که صفحه‌نمایش E-Ink این گوشی نه‌تنها کوچک‌تر از یک Kindle استاندارد بود، بلکه وضوح و کیفیت آن نیز در حدی نبود که بتواند تجربه‌ای مشابه یک کتاب‌خوان حرفه‌ای ارائه دهد. همین مسئله باعث شد که این ایده چندان مورد استقبال قرار نگیرد و در نهایت به تولید چند نسل محدود از YotaPhone ختم شود.

Sony Ericsson Xperia Play (2011) – رویای ناتمام یک کنسول دستی

در سال‌هایی که بازی‌های موبایلی به‌تدریج در حال گسترش بودند، شرکت Sony Ericsson تصمیم گرفت تجربه‌ی گیمینگ حرفه‌ای را به گوشی‌های هوشمند بیاورد. نتیجه‌ی این تلاش، گوشی Xperia Play بود که یکی از اولین گوشی‌های اندرویدی مخصوص بازی محسوب می‌شود.

این گوشی دارای یک نمایشگر ۴ اینچی بود و در قسمت زیرین آن، یک کنترلر کشویی با دی‌پد (D-pad)، تاچ‌پد و چهار دکمه‌ی کلاسیک پلی‌استیشن تعبیه شده بود. علاوه بر این، دو دکمه‌ی L و R نیز برای تکمیل تجربه‌ی بازی در کناره‌ها قرار داشتند. درواقع، این دستگاه ترکیبی از یک گوشی هوشمند و کنسول دستی پلی‌استیشن به شمار می‌رفت.

ایده‌ی این گوشی بسیار جلوتر از زمان خود بود، اما مشکل اصلی آن کمبود بازی‌های باکیفیت برای اندروید بود. در آن دوران، اکوسیستم بازی‌های موبایلی هنوز به‌اندازه‌ی کافی پیشرفته نبود و توسعه‌دهندگان تمایل چندانی به ساخت عناوین اختصاصی برای Xperia Play نداشتند.

هرچند این گوشی نتوانست موفقیت چشمگیری کسب کند، اما راه را برای گوشی‌های مخصوص بازی هموار کرد. امروزه، برندهایی مانند Asus ROG، Nubia Red Magic و Black Shark گوشی‌های گیمینگ قدرتمندی تولید می‌کنند. همچنین، با استفاده از کنترلرهای جانبی، هر گوشی اندرویدی مدرن را می‌توان به یک کنسول دستی قدرتمند تبدیل کرد.

سامسونگ گلکسی Round (2013) – نمایشگر خمیده‌ای که فراموش شد

در دوره‌ای کوتاه، تلویزیون‌های خمیده محبوبیت زیادی پیدا کردند و غول‌هایی مانند سامسونگ و ال‌جی تلاش کردند این فناوری را به دنیای گوشی‌های هوشمند نیز بیاورند.

شرکت ال‌جی در این مسیر گوشی G Flex را معرفی کرد که از بالا به پایین خمیده بود. این طراحی باعث می‌شد گوشی هنگام مکالمه به‌خوبی با انحنای صورت هماهنگ شود، اما در مقابل، حمل آن در جیب چندان راحت نبود.

سامسونگ اما رویکرد متفاوتی داشت و گوشی گلکسی Round را با خمیدگی از چپ به راست عرضه کرد. این طراحی باعث شد گوشی در دست راحت‌تر قرار بگیرد و در جیب فضای کمتری اشغال کند. برخی از کاربران ارگونومی این گوشی را تحسین کردند، اما مزایای آن به‌اندازه‌ای نبود که بتواند جایگاهی دائمی در بازار پیدا کند.

در نهایت، ایده‌ی گوشی‌های خمیده تنها به یک تجربه‌ی کوتاه‌مدت محدود شد و شرکت‌ها تمرکز خود را روی فناوری‌های کاربردی‌تر مانند نمایشگرهای انعطاف‌پذیر و گوشی‌های تاشو گذاشتند.

Nokia 9 PureView (2019) – پنج دوربین، اما عملکردی ناامیدکننده

در سال‌های اخیر، گوشی‌های چند دوربینه به یک استاندارد تبدیل شده‌اند، اما در سال ۲۰۱۹، نوکیا تصمیم گرفت پا را فراتر بگذارد و گوشی Nokia 9 PureView را با پنج دوربین پشتی معرفی کند.

برخلاف بسیاری از گوشی‌های چند دوربینه که از لنزهایی با فواصل کانونی مختلف استفاده می‌کنند، تمام دوربین‌های این گوشی به‌طور هم‌زمان عکاسی می‌کردند. نرم‌افزار اختصاصی نوکیا، تصاویر ثبت‌شده را با یکدیگر ترکیب می‌کرد تا یک عکس با جزئیات بیشتر و دامنه دینامیکی وسیع‌تر ایجاد کند.

در تئوری، این ایده فوق‌العاده بود و می‌توانست کیفیت عکاسی موبایلی را به سطح جدیدی برساند. اما در عمل، مشکلات متعددی وجود داشت. پردازش تصاویر بسیار کند بود، تفاوت کیفی آن‌چنان که انتظار می‌رفت محسوس نبود، و نرم‌افزار دوربین عملکرد پایداری نداشت. در نتیجه، این گوشی از نظر فروش با شکست مواجه شد و ایده‌ی ترکیب هم‌زمان چندین تصویر در گوشی‌های هوشمند، هیچ‌گاه به یک استاندارد رایج تبدیل نشد.

Motorola FlipOut (2010) – طراحی غیرمعمول که جایی در آینده نداشت

در سال‌های اولیه‌ی اندروید، موتورولا تلاش کرد تا با طراحی‌های غیرمتعارف، خود را از رقبا متمایز کند. یکی از عجیب‌ترین گوشی‌های این شرکت، مدل FlipOut بود که با یک طراحی مربعی‌شکل و یک کیبورد فیزیکی چرخشی عرضه شد.

این کیبورد از یکی از گوشه‌های گوشی چرخیده و باز می‌شد، چیزی که در زمان خود کاملاً غیرمعمول بود. از نظر ظاهری، این گوشی چندان جذاب به نظر نمی‌رسید و طراحی آن یادآور گوشی‌های بلک‌بری بود که در آن زمان هنوز طرفدارانی داشتند.

مشکلات این طراحی زیاد بودند. از جمله کوچک بودن نمایشگر، ضخامت زیاد و استفاده‌ی دشوار از کیبورد که باعث شد استقبال چندانی از آن نشود. در نتیجه، FlipOut خیلی زود از بازار حذف شد.

این گوشی تنها یکی از دو مدل عجیب موتورولا در سال ۲۰۱۰ بود. مدل دیگر، Moto BackFlip نام داشت که دارای کیبوردی بود که از پشت گوشی باز می‌شد. اما این مدل نیز به دلیل طراحی نامناسب و ضخامت بیش از حد، نتوانست موفقیت خاصی کسب کند.

LG Optimus 3D (2011) – گوشی هوشمندی با نمایشگر و دوربین سه‌بعدی

پس از آنکه تلویزیون‌های سه‌بعدی به یکی از ترندهای زودگذر صنعت نمایشگرها تبدیل شدند، برخی شرکت‌ها تصمیم گرفتند این فناوری را به گوشی‌های هوشمند بیاورند. ال‌جی یکی از این شرکت‌ها بود که در سال ۲۰۱۱ با معرفی LG Optimus 3D تلاش کرد مفهوم نمایشگرهای سه‌بعدی را به گوشی‌های موبایل بیاورد.

این دستگاه در حالت عادی یک گوشی اندرویدی استاندارد محسوب می‌شد، اما با فشار دادن یک دکمه، نمایشگر سه‌بعدی بدون نیاز به عینک فعال می‌شد. کاربران می‌توانستند از طریق این حالت، بازی‌های سه‌بعدی مخصوص، ویدیوهای یوتیوب و برخی دیگر از محتواهای چندرسانه‌ای را با افکت‌های برجسته‌بینانه تماشا کنند.

نکته‌ی جالب دیگر، دوربین دوگانه‌ی این گوشی بود که قابلیت ثبت عکس و ویدیوهای سه‌بعدی داشت. این ویژگی، در زمان خود بسیار نوآورانه به نظر می‌رسید و ال‌جی امیدوار بود که کاربران با علاقه از آن استقبال کنند.

HTC نیز با مدل Evo 3D وارد این رقابت شد و چند سال بعد، برند معتبر RED که در صنعت دوربین‌های سینمایی فعالیت دارد، در سال ۲۰۱۸ تلاش کرد با معرفی Hydrogen One این فناوری را احیا کند. اما در نهایت، گوشی‌های سه‌بعدی هرگز به فراتر از یک ترفند تبلیغاتی تبدیل نشدند و خیلی زود از یادها رفتند. دلیل اصلی شکست این گوشی‌ها این بود که محتوای سه‌بعدی کافی برای آن‌ها وجود نداشت. علاوه بر این، بسیاری از کاربران به تجربه‌ی دوبعدی استاندارد گوشی‌های هوشمند عادت داشتند و نیازی به قابلیت‌های سه‌بعدی احساس نمی‌کردند. در نهایت، عمر باتری ضعیف، عملکرد متوسط و وزن زیاد این گوشی‌ها نیز مزید بر علت شد تا این فناوری خیلی زود به فراموشی سپرده شود.

LG Wing (2020) – طراحی چرخشی و ایده‌ای که عملی نشد

با پایان یافتن دوران طراحی‌های خلاقانه و غیرمعمول در گوشی‌های هوشمند، LG Wing یکی از آخرین تلاش‌های ال‌جی برای ارائه‌ی محصولی متفاوت بود. این گوشی که در سال ۲۰۲۰ معرفی شد، جایگزینی غیرمعمول برای گوشی‌های تاشو به شمار می‌رفت.

در نگاه اول، یک گوشی هوشمند معمولی به نظر می‌رسید، اما نمایشگر اصلی آن قابلیت چرخش داشت و با حرکت دادن آن، یک نمایشگر دوم کوچک‌تر نمایان می‌شد. این طراحی به کاربران امکان چندوظیفگی بهتر را می‌داد و در برخی موارد، کنترل‌های لمسی جداگانه‌ای را برای برنامه‌ها و بازی‌ها ارائه می‌کرد.

بااین‌حال، LG Wing نتوانست نظر کاربران را جلب کند. وزن زیاد، ضخامت بالا و پشتیبانی نرم‌افزاری محدود باعث شد که این گوشی فروش بالایی نداشته باشد و مدتی بعد، ال‌جی به‌طور کامل از بازار گوشی‌های هوشمند خارج شد.

امروزه اغلب گوشی‌های هوشمند طراحی مشابهی دارند و شرکت‌ها تمایل کمتری به استفاده از فرم‌های خاص نشان می‌دهند. دلیل اصلی این موضوع، عدم استقبال گسترده‌ی کاربران از این طراحی‌های نامتعارف است. هر بار که یک برند سعی کرده محصولی متفاوت عرضه کند، نتیجه‌ی نهایی شکست بوده است.

بااین‌حال، هنوز هم برخی شرکت‌ها به دنبال نوآوری در طراحی گوشی‌ها هستند. نمایشگرهای رول‌شونده یکی از ایده‌هایی است که ممکن است در آینده مورد توجه قرار بگیرد و برندهایی مانند ناتینگ نیز تلاش دارند گوشی‌هایی با طراحی‌های خاص و منحصربه‌فرد تولید کنند.