۵ نسخه بد اندروید در تمام دوران
اندروید همیشه انقدر موفق نبوده است! اما بدترین آن‌ها کدام بوده‌اند؟
در حالی که ما منتظر انتشار اندروید ۱۵ هستیم، نباید فراموش کنیم که اندروید در طول سال‌ها تاریخچه‌ای پر از فراز و نشیب داشته است. اگرچه اندروید امروزه سیستم‌عاملی محبوب و پیشرو است، اما این راه همیشه هموار نبوده.
در این مقاله به بررسی ۵ نسخه از بدترین به‌روزرسانی‌های اندروید می‌پردازیم که نه‌تنها باعث بهبود تجربه کاربری نشدند، بلکه به دلیل مشکلات متعدد، خاطرات ناخوشایندی را برای کاربران رقم زدند. این نسخه‌ها به دلایلی همچون باگ‌های فراوان، عملکرد ضعیف یا ویژگی‌های ناخواسته، جایگاهی در فهرست نسخه‌هایی دارند که هیچ‌کس نمی‌خواهد در آن‌ها باشد.
اندروید ۶ مارشمالو: نسخه‌ای با مزایا و معایب
اندروید ۶.۰ مارشمالو با اینکه مزایای زیادی داشت، مانند بهبود عمر باتری، اما مشکلات عمده‌ای نیز به همراه داشت. یکی از مشکلات اصلی مارشمالو مربوط به مدیریت دسترسی‌های اپلیکیشن‌ها بود که پیچیده و گیج‌کننده بود. این مسئله هم توسعه‌دهندگان و هم کاربران را دچار سردرگمی می‌کرد. همچنین، مشکلات مربوط به پاره‌پاره شدن نرم‌افزارها (fragmentation)، ایرادات عمومی و عملکرد ضعیف بر روی دستگاه‌های قدیمی، نقاط ضعف این نسخه را برجسته می‌کرد.
این نسخه شاید بهترین نسخه از بدترین‌ها باشد؛ چرا که قابلیت‌هایی مانند پشتیبانی از حسگر اثر انگشت و پورت USB Type-C را معرفی کرد و اپلیکیشن‌هایی مانند Android Pay (که بعدها به Google Pay تغییر نام داد) در این نسخه ارائه شدند. با این حال، باگ‌ها و مشکلات متعدد این نسخه تجربه کاربران را خراب کرد و باعث شد برخی با خاطره‌ای تلخ از آن یاد کنند.
اندروید ۹ پای: ناوبری عجیب و غریب به شکل قرص
اندروید ۹.۰ پای به دلیل یک تغییر اساسی و نامحبوب در این فهرست قرار گرفته است: ناوبری قرص‌مانند. این نسخه از اندروید، ناوبری با ژست‌های حرکتی به شکل قرص را به‌طور اجباری معرفی کرد. اندروید همیشه به کاربرانش آزادی عمل زیادی داده بود، اما در اندروید ۹.۰، این آزادی به شدت محدود شد و گوگل کاربران را مجبور به استفاده از ناوبری قرص‌مانند کرد. کاربران این تغییر را دوست نداشتند و بازخوردهای منفی زیادی نسبت به آن ارائه شد. این ناوبری عجیب سرانجام در گوشی Pixel 4 کنار گذاشته شد.
اگرچه امروزه ناوبری حرکتی تقریباً در تمامی گوشی‌های اندروید و آیفون رایج شده است، اما اولین تلاش گوگل برای پیاده‌سازی آن در اندروید ۹ یک شکست بزرگ بود. به همین دلیل است که اندروید ۹ پای یکی از نسخه‌های ناموفق اندروید محسوب می‌شود.
اندروید ۱۲ Snow Cone: مشکلات، تأخیرها و عملکرد کند
اندروید ۱۲ که با نام Snow Cone شناخته می‌شود، یکی دیگر از نسخه‌های ناامیدکننده در تاریخ اندروید بود. این نسخه به دلیل مشکلات متعددی مانند تأخیرها و عملکرد ضعیف به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. حتی شرکت‌هایی مانند OnePlus به دلیل مشکلات در توسعه نسخه‌ی سفارشی خود از اندروید ۱۲ با تأخیرهای متعددی مواجه شدند. به عنوان مثال، گوشی OnePlus Nord N20 بدون اندروید ۱۲ عرضه شد. دیگر مشکلات این نسخه شامل تاخیر در اعلان‌ها و عملکرد کند بود که تجربه کاربران را به شدت خراب کرد.
اندروید ۱۲ همچنین نسخه‌ی ویژه‌ای به نام اندروید ۱۲L داشت که برای دستگاه‌های تبلت و تاشو بهینه‌سازی شده بود. این نسخه نیز مورد استقبال قرار نگرفت، زیرا فقط چند تغییر جزئی مانند اضافه کردن یک داک به سیستم‌عامل داشت و تاثیر چندانی بر تجربه کاربری نداشت. در همین حال، اپل با توسعه iPadOS به عنوان استاندارد سیستم‌عامل‌های صفحه‌نمایش بزرگ، در حال پیشروی بود. به همین دلیل اندروید ۱۲، چه در نسخه‌ی معمولی و چه در نسخه‌ی L، یکی از ناکام‌ترین نسخه‌های اندروید به شمار می‌رود.
اندروید ۵ لالی‌پاپ: پر از باگ و مشکلات عملکردی
اندروید ۵.۰ لالی‌پاپ به عنوان یکی از نسخه‌های ناامیدکننده‌ی اندروید شناخته می‌شود. این نسخه با اینکه طراحی جدید متریال دیزاین را معرفی کرد، اما مشکلات عملکردی فراوانی داشت. لالی‌پاپ نسبت به نسخه‌های پیشین مانند Ice Cream Sandwich یک عقب‌گرد به نظر می‌رسید و با باگ‌های زیادی همراه بود. در حالی که طراحی متریال به اندروید ظاهری مدرن و جذاب بخشید، اما این تغییر بزرگ با مشکلات فنی متعددی همراه بود.
مشکلات اولیه لالی‌پاپ شامل تخلیه‌ی سریع باتری و باگ‌های متعددی بود که تجربه کاربران را مختل می‌کرد. اگرچه پروژه ولتا (Project Volta) برای بهبود عمر باتری معرفی شد و در نهایت باعث بهبودهایی شد، اما اوایل انتشار لالی‌پاپ، کاربران را با مشکلات جدی مواجه کرد. همچنین طراحی متریال دیزاین در اوایل مورد انتقاد بود، زیرا برخی کاربران آن را بیش از حد ساده و ابتدایی می‌دانستند.
علاوه بر این، در زمان انتشار لالی‌پاپ، اندروید از iOS 8 بسیار عقب‌تر بود. اپل با معرفی Continuity در iOS 8 تجربه‌ی یکپارچه‌سازی بین دستگاه‌های خود را به اوج رسانده بود، در حالی که اندروید فاقد ویژگی‌های معادل بود. اندروید تنها با گذشت حدود ۱۰ نسخه از آن زمان به سطحی از یکپارچگی بین دستگاه‌های خود دست یافته است.
اندروید ۳ هانی‌کامب: نسخه‌ای که همه چیز را بدتر کرد
بدون شک، بدترین نسخه اندروید که تاکنون منتشر شده است، اندروید ۳.۰ هانی‌کامب بود. این نسخه یک شکست عظیم از هر نظر بود. اندروید در آن زمان نیاز به رقابت با iPad داشت و هانی‌کامب به عنوان نسخه‌ای مخصوص تبلت‌ها معرفی شد تا به تبلت‌های اندرویدی کمک کند تا کاربران بیشتری را جذب کنند. اما این نسخه نتوانست به هدف خود برسد و به دلیل مشکلات متعدد از یادها رفت.
اندروید ۳.۰ هانی‌کامب فقط بر روی تعداد محدودی از دستگاه‌ها اجرا شد و به سرعت به فراموشی سپرده شد. کسانی که از این نسخه استفاده کردند، به احتمال زیاد آن را به خاطر باگ‌ها، کرش‌های مکرر و ناپایداری کلی آن به یاد دارند. در برخی موارد، هانی‌کامب بسیار بلندپروازانه بود و برخی از انتخاب‌های طراحی و عناصر رابط کاربری آن در نسخه‌های بعدی اندروید مشاهده شدند. اندروید ۴.۰ Ice Cream Sandwich بسیاری از ایده‌های هانی‌کامب را به شکلی بهتر و با سازگاری بیشتر با دستگاه‌های مختلف پیاده‌سازی کرد.
شکست هانی‌کامب را می‌توان به عنوان یک مسئله‌ی مرغ یا تخم‌مرغ توصیف کرد: آیا این اندروید بود که به دلیل عملکرد ضعیف تبلت‌های آن زمان شکست خورد یا تبلت‌های ضعیف باعث شکست اندروید شدند؟ شاید هرگز ندانیم، اما به هر حال، اندروید ۳.۰ به عنوان بدترین نسخه اندروید شناخته می‌شود، حداقل تا کنون.
این‌ها نسخه‌هایی از اندروید بودند که بیشتر از بهبود، تجربه‌ی کاربری را با مشکلات جدی همراه کردند و نشان می‌دهند که حتی سیستم‌عامل‌های پیشرو نیز گاهی با چالش‌هایی جدی روبرو می‌شوند. مهم این است که گوگل از این تجربه‌ها درس گرفت و توانست نسخه‌های بعدی را بهبود بخشد.
برچسب‌ها:
