استانداردهای شارژ بی سیم: برنده و بازنده این جنگ کیست؟

استفاده از فناوری شارژ بی‌سیم یا Wireless Charging را در چند سال اخیر بیشتر در گوشی‌های هوشمند، مخصوصا پرچم‌داران بازار، دیده‌ایم. اما با این حال هنوز هم تعداد گوشی‌های مجهز به این فناوری خیلی زیاد نیست.
علاوه بر کم بودن دستگاه‌های مجهز به شارژ بی‌سیم، استانداردهای مختلفی در این زمینه وجود دارد که کاربر را دچار سردگمی در انتخاب می‌کند. در حال حاضر دو استاندارد اصلی در این حیطه هست که شرکت‌های قدرتمندی حامی آنها هستند: استانداردهای (Power Matters Alliance (PMA و (Wireless Power Consortium (Qi که دومی شناخته‌شده‌تر است. البته تا یک سال پیش استاندارد (Alliance for Wireless Power (A4WP نیز وجود داشت دیگر حضور پررنگی در میدان رقابت ندارد.

A4WP

 تا سال پیش Alliance for Wireless Power فناوری‌ای به نام Rezence را توسعه می‌بخشید که بر اساس تشدید مغناطیسی کار می‌کرد؛ فناوری‌ای که درست برخلاف فناوری القای مغناطیسی کار می‌کرد که رقبا استفاده می‌کنند. تشدید مغناطیسی در این فناوری می‌تواند به گونه‌ای فعال شود که به 8 دستگاه به‌طور همزمان شارژ دهد و حتی با فاصله 5 سانتی‌متری و در کنار اشیای فلزی نیز کارایی داشته باشد.
اگرچه از A4WP بیش از 100 شرکت از جمله کوالکام، مدیاتک، اینتل، ال‌جی، اچ‌تی‌سی و سامسونگ حمایت می‌کردند، هیچ‌گاه فناوری آن به‌عنوان استانداردی در سازمان‌های جهانی پذیرفته نشد و به همین دلیل تصمیم گرفت برای ادامه حیات با Power Matters Alliance ادغام شود.

Power Matters Alliance

PMA در سال 2012 تاسیس شد؛ شرکتی که AT&T و استارباکس را به‌عنوان حامی پشت سر خود دارد و شارژرهای بی‌سیم آن در بیش از 8 هزار شعبه از این قهوه‌فروشی زنجیره‌ای استفاده می‌شوند. با وجود اینکه در حال حاضر دستگاه‌های انگشت‌شماری از استاندارد شارژ بی‌سیم PMA استفاده می‌کنند، این شرکت توانسته با همکاری چند شرکت دیگر شبکه شارژرهای بی‌سیم خود را در مراکز عمومی و حتی خانه‌ها گسترش دهد. با این حال PMA به اندازه Qi در بازار شناخته‌شده نیست.

Qi - Wireless Power Consortium

بیش از 200 شرکت بزرگ ارتباطی مثل ورایزن، ال‌جی و نوکیا (مایکروسافت) از این استاندارد پشتیبانی می‌کنند؛ استانداردی که در حال حاضر نفوذ بسیاری در بازار دارد و در مقایسه با PMA کاربران بیشتری از آن استفاده می‌کنند.
اگرچه نخست Powermate (معرف PMA) یکی از اعضای Wireless Power Consortium برای استانداردسازی Qi بود، به‌دلیل اختلاف نظر، تصمیم گرفت این جمع را ترک کند و با ایجاد PMA وارد رقابت با این کنسرسیوم شود.

تفاوت در چیست؟

PMA و Qi هر دو از فناوری شارژ القایی استفاده می‌کنند، اما اختلاف آنها بر سر طول موج است که برای Qi معادل 100 تا 250 کیلوهرتز و برای PMA معادل 277 تا 357 کیلوهرتز تعیین شده است.
مورد دیگری که سیاست PMA بر اساس آن شکل گرفته افزایش و گسترش شبکه شارژرهای بی‌سیم است؛ مثل همکاری‌ای که با استارباکس دارد. هرچه اندازه شبکه شارژرهای PMA گسترده‌تر باشد، مردم با راحتی‌بیشتری به آن دسترسی خواهند داشت و درنتیجه تقاضا از شرکت‌های تولیدکننده برای استفاده از این استاندارد بیشتر می‌شود.

چه کسی برنده می‌شود؟

برخلاف جنگ استانداردهایی که در گذشته میان HD-DVD با Blu-Ray و Betamax با VHS دیدیم، برنده این رقابت به این زودی‌ها مشخص نمی‌شود. استاندارد Qi شرکت‌ها و غول‌های بزرگی پشت خود دارد که به داشتن کاربران بیشتر منجر می‌شود و از آن طرف شرکت‌هایی مثل استارباکس با داشتن شعب و مشتریان بسیار زیاد می‌توانند نقش مهمی در شناساندن PMA به کاربران ایفا کنند. علاوه بر اینها اکثر شرکت‌های سازنده از هر دو این استانداردها حمایت می‌کنند و درنتیجه از هر دو طرف سود می‌برند.

بازنده کیست؟

معمولا جنگ‌های دنیای فناوری درنهایت به سود کاربران تمام می‌شود، اما در حال حاضر، مخصوصا در کشوری مثل امریکا که اپراتورهای مخابراتی قدرت زیادی در دست دارند، این کاربران‌اند که ممکن است در این رقابت دچار ضرر شوند. به‌طور مثال، وقتی نوکیا (مایکروسافت) در محصولات خود از استاندارد Qi استفاده کند و از آن طرف AT&T حامی PMA باشد، مسلم است که کاربران این اپراتور برای استفاده از گوشی‌های مایکروسافت با محدودیت مواجه می‌شوند.

فناوری شارژ وایرلس هنوز با چالش‌های زیادی مواجه است؛ چالش‌هایی مثل کند بودن استفاده از این فناوری در محصولات مختلف، ناسازگاری با گوشی‌های فلزی و حتی پورت USB Type-C (که امکان شارژ کردن راحت‌تری به کاربر می‌دهد) که نهایتا آینده روشنی پیش روی این فناوری نخواهند گذاشت.

نظر شما در این باره چیست؟ فکر می‌کنید کدام‌یک از این دو استاندارد بتواند خود را به‌عنوان استاندارد غالب معرفی کند و اصلا فناوری شارژ بی‌سیم چقدر برای کاربران مفید است؟

منبع: PhoneArena